Msza Święta dziękczynna za posługę ks. prob. Jana Podsiadło

„To, z czego ksiądz proboszcz na pewno zostanie w Gostyni zapamiętany, to słowo, które każdego dnia do nas głosił. Trafiające do serca kazania, sięgające, prócz oczywistej bazy w postaci Pisma Świętego, do świadectw różnych ludzi czy też miejsc z takimi osobami związanymi, ale często również sytuacji z życia codziennego, takich, które zdarzają się podczas zwykłej wizyty w sklepie czy w czasie podróży autobusem lub pociągiem. Co dla mnie równie szczególne, proboszcz zawsze stawiał w swoich wypowiedziach na dobro każdego człowieka oraz szeroko rozumiane dobro wspólne, w tym potrzebę zachowania dialogu miedzy ludźmi. Przez to nie bał się czynić nawiązań do innych kultur czy religii, wskazując w nich, na konkretnych przykładach, na elementy dla wszystkich ludzi uniwersalne. Słuchając tych homilii w naszym kościele często ubolewałem, że nie są one nigdzie zapisywane, ale też, że w kościelnej hierarchii nie docenia się charyzmatycznych pasterzy, którzy potrafią tak prawdziwie przemawiać do wiernych”.

„Z całą pewnością można dziś powiedzieć, że przez te wszystkie lata drzwi kościoła i probostwa były zawsze otwarte, a zbłąkaną duszę ksiądz proboszcz był gotów wysłuchać o każdej porze, nawet w środku nocy, czym, wydaje mi się, nie raz naprawdę kogoś uratował. Nikt nie wyszedł poza kościelne mury bez pomocy duchowej lub materialnej, zależnie od tego, z jaką potrzebą przychodził. Podobnie było na parafialnych pielgrzymkach – jeśli jakiś nieszczęśnik prosił o pomoc, to mógł liczyć na to, że to właśnie od proboszcza ją otrzyma. Takie podejście do ludzi odrzuconych wynikało wprost z tego, jak ksiądz proboszcz odnosił się zawsze do każdego człowieka, bo parafianie tak samo w każdej sprawie mogli na niego liczyć. Przed nikim nie stawiał progów, wszystkich sakramentów udzielał za dobrowolną ofiarą i tak samo dbał o każdą uroczystość w kościele, niezależnie czy intencja była związana z bogatym czy biednym. Jednocześnie, mimo tej bardzo dobrotliwej i skromnej postawy, proboszczowi nigdy nie można było nigdy odmówić autorytetu. I nie znam nikogo, kto byłby gotów ten autorytet podważyć. Bardzo doceniam to szczególne nastawienie do drugiego człowieka, wielką wiedzę i naprawdę gorliwą wiarę”.

„Myśląc o kościele św. Apostołów Piotra i Pawła widzę wspólnotę trwającą na solidnych, tradycyjnych fundamentach, ale zarazem pewnie patrzącą w przyszłość i stającą odważnie naprzeciw nowym wyzwaniom. Tą prawidłowość widać też w materialnych dobrach wspólnoty parafialnej, które przez ostatnich 25 lat znajdowały się pod opieką księdza proboszcza. Obejmując tylko zakres poczynionych wspólnie z parafianami inwestycji, od szczytu kościelnej wieży do samych jej fundamentów, można pokusić się o stwierdzenie, że w tym czasie nasza świątynia powstała w zasadzie od nowa. Obraz świętych patronów wygląda równie świeżo jak tuż po namalowaniu, naniesiona na początku tego wieku polichromia zupełnie się nie starzeje, a odtworzony przed laty dach dobrze pokrywa się szlachetną patyną, która będzie cieszyć oczy jeszcze kilku kolejnych pokoleń. Nadto sprawdza się współczesne oświetlenie, obszerny parking za probostwem. Nawet nagłośnienie przetrwało już niejedną próbę, a w czasie pandemii zapewniało odbiorcom właściwą jakość dźwięku podczas transmisji. W tą przemyślaną i trwałą całość dobrze wpisały się też wymienione w ostatnich latach witraże, zamontowany na krótko przed ostatnimi misjami sprzęt audiowizualny, a także dostawione w ubiegłym roku nowe konfesjonały, w tym ten dostosowany do osób o ograniczonych możliwościach ruchowych. Myślę, że gostyński kościół i całe obejście stanowi dziś wyraźny wzór na tle innych w naszej okolicy. Widać w tym wszystkim spójną wizję dobrego administratora i ciągłą dbałość o każdy szczegół”.